Barwy biało-czerwone uznane zostały za narodowe po raz pierwszy w dniu 3 maja 1792 roku w pierwszą rocznice uchwalenia konstytucji majowej. Nawiązano tą kolorystyką do heraldyki Królestwa Polskiego - Białego Orła na czerwonej tarczy herbowej. Jednak dopiero Sejm Królestwa Polskiego w 1831 roku, w czasie Powstania Listopadowego skodyfikował je uchwałą z dnia 7 lutego 1831 roku. Po odzyskaniu niepodległości barwy narodowe uchwalił sejm odrodzonej Polski w sierpniu 1919 roku. Konstytucja Rzeczpospolitej Polskiej z 1997 roku w art.28 określiła, że barwami narodowymi są kolory biały i czerwony.
Flaga jest prostokątna, podzielona na dwa pasy o układzie poziomym, biały na górze, czerwony na dole. Zgodnie z zasadami heraldyki pas górny reprezentuje Orła Białego, a dolny czerwone pole tarczy herbowej. Kolory te według symboliki używanej w heraldyce mają następujące znaczenie:
- biały kolor reprezentuje srebro, oznacza też wodę, a zakresie wartości duchowych czystość i niepokalanie
- kolor czerwony jest symbolem ognia i krwi, a z cnót oznacza odwagę i waleczność.
Obowiązująca flaga Rzeczypospolitej Polskiej jest prostokątem o proporcjach 5:8 podzielonym na dwa poziome pasy – biały na górze a czerwony na dole. Dopuszcza się także wieszanie flagi w formie pionowej wstęgi, wówczas barwa biała powinna znajdować się po stronie lewej lub przy drzewcu.
Od 1955 roku oprócz wyżej opisanej flagi istnieje także flaga z godłem Polski na białym prostokącie nazywana „flagą państwową z godłem”. Modyfikacją „flagi państwowej z godłem jest bandera wojenna ustanowiona po raz pierwszy ustawą z 1 sierpnia 1919 roku.
